بعد یه مدت نسبتا طولانی برگشتم و سری به وبلاگ میزنم 
تو این مدت بالا و پایین زیاد داشتم، تقریبا زیاد گریه کردم، زیاد نا امید شدم، زیاد تحت فشار بودم، ولی احساس می کنم که در حال حاضر با یه شیب ملایمی کمی داره از فشارهام کم میشه. امیدوارم قله محلی بعدی فشارهای زندگیم کمی بهم زمان بده و دیرتر به سراغم بیاد. (دیگه از یه مهندس تحلیل داده چه انتظاری دارید، نهایت توصیفات من به ریاضی ختم میشه 
)
خلاصه که تو این مدت خیلی تصمیمات گرفتم که یکیش شامل تلاش کردن زیاد برای ماهر شدن در فیلد کاریم هست. فهمیدم نمیشه که توهم بلد بودن و ماهر بودن داشته باشم. باید واقعا ماهر باشم و حالا که افتادم دنبالش تازه متوجه شدم که چقدر چیزها هست که من نمیدونم و بلد نیستمشون که خیلی تو رشته من مهم هستن! تازه فهمیدم که درسته من کارم بد نیست ولی به اندازه کافی خوب نیستم. به قول انیمیشن whisper of the heart که میگه I'm not good enough, yet! من هم تازه اینو در مورد خودم متوجه شدم و تازه فهمیدم که برای خوب شدن باید چقدر زحمت کشید و تلاش کرد!
به یه چیز دیگه هم رسیدم تو این مدت. این که برای انسان بزرگسال، "نمی توانم" وجود نداره! هیچ انسان بزرگسالی وجود نداره که بخواد کاری رو انجام بده و "نتونه"!!! موضوع تونستن و یا نتونستن نیست - چون همه می تونن - موضوع خواستن و یا نخواستنه! به عبارتی انسان بزرگسالی که میگه نمی تونم در واقع نمی خواد هزینه انجام اون کار رو بپردازه!
تا سال های زیادی رکورد دو میدانی (نمیدونم برای چند صد متر) برای انسان در حدود 4 دقیقه بود و هیچ کس این رکورد رو کمتر نکرده بود. به عبارتی این تو ذهن انسان رفته بود که با توجه به فیزیک و قابلیت های انسان، کمتر از این نمیشه. تا اینکه یه نفر اومد و زیر دو دقیقه دوید این مسافت رو و رکورد رو شکست. بنابراین این مانع ذهنی برای انسان ها برداشته شد و بعد از اون آدم های زیادی زیر دو دقیقه این مسافت رو دویدند. چی شد؟ وقتی یه انسان قبل از تو تونسته اون کار رو انجام بده تو هم می تونی! فقط باید هزینه اش رو بدی. هزینه اش تلاش و کار و تمرین سخته!
من ارزشی که هدفم برام داره رو سنجیدم و دیدم که خیلی می خوامش، حالا تصمیم گرفتم که هزینه اش رو بدم تا به دستش بیارم
به به، کم کم از منبر بیام پایین
درباره این سایت